W trakcie pierwszej wizyty w Meksyku zafascynowały mnie skwarki. Na rogu każdej ulicy i w każdej restauracji można znaleźć chicharrón. Dodaje się go do dań, tacos, podjada przy zupie, śniadaniu czy też przegryza w wolnym czasie. Jest zbudowany z dużych, kruchych i pozwijanych płatów o smaku chipsów bekonowych.
Wyobraźcie sobie bekonowy chips wielkości A3, grubiutki na 0,5-1 cm i baaardzo chrupiący! Mniam! Pringles wymiękają.
Oczywiście istnieje wiele wariacji bekoniku. Jedną z nich jest chicharrón preparado, czyli bekonik kebabowy, na który składają się: mały i płaski (czyt. równy) chicharrón zrobiony z mąki, śmietana, mini-bekoniki maczane w occie, świeże warzywa: kapusta, pomidor, cebula; ser, awokado oraz wieńczące każde pożywne jedzonko: limonka, sól i sos (wiadomo, że pikantny. Innych w Meksyku po prostu nie ma). Przekąska wygląda pięknie. Ja jadłam bez sosu – dobry, ale nic nadzwyczajnego.
Pamiętajcie!
Jedną z głównych zasad żywieniowych w Meksyku (zaraz po tej, że każdy sos jest pikantny, nawet jeśli powiedzą, że nie) jest to, że nie należy pytać co się je. Ani jak się to robi. To tak dla własnego bezpieczeństwa oraz spokoju ducha i ośrodkowego układu nerwowego.
Jak tylko mam okazję to zajadam się chicharrónem! Jest naprawdę dobry i serdecznie zachęcam do degustacji. Jednak wielu Polakom ten smakołyk utknął w gardle jak tylko im wytłumaczyłam, skąd się on bierze. Możecie mi wierzyć lub nie, ale to skóra świni. Tak, skóra świni, czysty, 100% bekonik! Najpierw skórkę się wysusza, a potem smaży na głębokim oleju. Samo smażenie trwa ponad 2 godziny. Świeżutki chicharrón można kupić na cotygodniowym targu.
A powstaje on tak:
Osoby o mocnych nerwach zachęcam do zapoznania się ze szczegółami jak powstaje chicharrón.
