Na początku robiłam zdjęcia takim tablicom w centrach handlowych, bo wydawało mi się to śmieszne, a nawet fenomenalne. Tak, to coś czego nie mamy w Polsce! Ludzie powinni wiedzieć co robić w takich sytuacjach, a nie tracić czas na czytanie tablicy…
Po pierwszym trzęsieniu ziemi, które przeżyłam będąc na drugim piętrze (im wyżej, tym mniej przyjemnie), już się nie śmieję z tych tablic.
Jak wszystko się trzęsie, żarówka rżnie walca wiedeńskiego pod sufitem, a Tobie kręci się w głowie jak na karuzeli to nagle tablica sama się przypomina 🙂 Kluczyki i okna dźwięczą i stukają jak na filmach grozy, a ty stoisz przy drzwiach, obejmujesz z całych sił ścianę, żeby nie runęła, a ona i tak wymyka ci się z rąk i telepie jak galareta… I to wszystko nie na filmie, ale w realu. W biały dzień. Efekty specjalne 5D. Zawsze chciałam przeżyć trzęsienie ziemi, ale już nie chcę. I nie życzę nikomu. Jak już w końcu było po wszystkim i udało mi się wydostać z budynku, to od razu  podbiegli do mnie jacyś tubylcy, pytając czy wszystko ok. Podobno tego dnia do nocy byłam bledsza niż te meksykańskie, niepomalowane ściany. I podobno tym razem to nie było trzęsienie ziemi tylko „jedynie ruchy tektoniczne”, bo miało „tylko” 6 w skali Richtera.

Postanowiłam ściągnąć aplikację na komórkę, która informuje 30 sekund przed wstrząsami, że puto el último. Uwierzcie mi, że podczas trzęsienia, które trwa całą wieczność, 30 sekund na ucieczkę to kupa czasu. Można nawet zdążyć zabrać ulubione buty 😉

W ramach dygresji, chciałabym zaprzeczyć wszelkim mniemaniom Polaków o powolnych i ślamazarnych Latynosach. Nigdy wcześniej, ani później, nie widziałam Włochów biegnących tak szybko, jak na ostatnie metro tuż przed ogłoszeniem strajku komunikacyjnego w Rzymie.
Albo Meksykanów uciekających przed trzęsieniem ziemi. Wtedy nawet „mañana’” traci na znaczeniu…

Huragany co roku są we wrześniu, na następny zdążę się załapać!